Sue Foley komt uit Ottawa, de hoofdstad van Canada. Dertien was ze toen ze de gitaar ter hand nam. Via The Rolling Stones geraakte ze geïnteresseerd in de blues (de functie van doorgeefluik vervullen de intussen hoogbejaarde rockers gelukkig al heel hun loopbaan…) Toen ze zestien was, deed ze haar eerste optreden. Na high school verhuist ze naar Vancouver, dus de hele andere kant van het reusachtige Canada. Daar vormt ze haar Sue Foley Band. Maar al snel zakt ze af naar de States, dichter bij de bakermat van de blues: als ze 21 is vinden we haar in Austin, Texas, waar ze opneemt voor het legendarische Antone’s Record Label, door Clifford Antone opgericht in 1987 in het verlengde van zijn muziekwinkel en night club (na diens dood in 2006 gaat het label failliet, maar de club bestaat en bloeit nog altijd).

Debuut ‘Young Girl Blues’ komt uit bij Antone’s (1992), net als de opvolgers ‘Without A Warning’ (1993), ‘Big City Blues’ (1995) en ‘Walk In The Sun’ (1996) Later zal ze daar nog één album bij Antone’s bij doen (‘Back To The Blues’, ook uitgebracht als ‘Secret Weapon’; 2000) Zoals dat hoort, toert ze uitgebreid, want met haar prachtige, klare stem en uitzonderlijk gitaarspel maakt ze furore. Men hoort haar Pink Paisley Fender Telecaster ‘69 overal waar men de blues viert. In 2001 wint ze een Juno Award voor de een jaar eerder op Shanachie verschenen ‘Love Comin’ Down’ (De Juno Awards zijn de belangrijkste Canadese muziekprijzen, jaarlijks uitgereikt door The Canadian Academy of Recording Arts and Sciences, CARAS – tegenhangers van de Blues Music Awards van Memphis, Tennessee) Ze rijgt trouwens de prijzen aaneen, met vele Maple Blues Awards van de Toronto Blues Society (17!) en Franse Trophées du Blues, plus meerdere nominaties voor de International Blues Music Awards (Memphis).

Na nog een cd voor Shanachie (‘Where The Action Is…’ in 2002), tekent ze voor het Duitse Ruf Records (‘Change’ in 2004, ‘New Used Car’ in 2006) Samen met Roxanne Potvin (enkele jaren geleden nog te beleven in ons land samen met Canadese wonderboy Paul Reddick) en Deborah Coleman brengt ze in 2007 ‘Time Bomb’ uit. Coleman is overigens korte tijd geleden en veel te vroeg overleden, meer bepaald op 12 april 2018, eenenzestig jaar oud. Foley gaat dan een duo aan met Peter Karp. Het is in gezelschap van Karp dat ze, zoals hierboven aangegeven, in 2012 in BP optreedt. Met deze Amerikaanse folk, blues en roots zanger-gitarist, pianist en songschrijver uit Tennessee (hij woont in Leiper’s Fork langs de authentieke ‘bluesweg’ Natchez Trace) brengt ze ‘He Said She Said’ (2010) en ‘Beyond The Crossroads’ (2012) uit, ditmaal op een ander legendarisch label, Blind Pig Records (in 1977 opgericht in Ann Arbor, Michigan, en nog steeds een huis van vertrouwen).

In 2018 brengt ze het langverwachte ‘The Ice Queen’ uit, naar de song die ze over zichzelf schreef, zoals ze aangeeft in het begin van de live opname van ‘Ice Queen’ tijdens de Toronto Blues Awards in de Jazz Bistro op 27 juli 2016, met John Dymond op bas en Gary Craig op drums. ‘The Ice Queen’ verschijnt op wéér een ander, al even legendarisch blueslabel, het Franse Dixiefrog. Van een alomvattend parcours gesproken. Op de cd geven trouwens straffe lieden present: Charlie Sexton op ‘Come To Me’, Jimmie Vaughan op ‘The Lucky Ones’, en Billy Gibbons, ja, die van ZZ Top op ‘Fool’s Gold’. Sue Foley mag dan een ijskoningin heten, als ze haar gitaar laat spreken krijgt de rechtgeaarde bluesliefhebber het er warm van. Ten bewijze was ze op dond. 31 maart in Hasselt waar ze in de oververhitte Move2Blues club samen met Tom Bona (drums) en Leo Valvassori (bas) een indrukwekkende show gaf (zie video's) en het voor de bezoekers een uitstekende gelegenheid was om haar meesterschap in het gitaarspel (op de roze Telecaster!) te bewonderen. Voordien hadden we met haar een aangenaam gesprek.

Eric Schuurmans

Foto © Manon Houtackers

meer foto's Manon Houtackers

recensie

“ We had to wait for six years for Sue Foley’s 'The Ice Queen'. It is a very varied album with, a lot of variety and some surprises, which ultimately made the wait worthwhile... “  -  www.rootstime.be